Αντί να κλαίς για κάποια όνειρα που σβήσανε,
δρόσισε με ελπίδα την κάρδια σου.
Μην ψηλαφίζεις τις πληγές που σου αφήσανε,
και διώχνε απ΄τις ουλές τους την ματιά σου.

Κοίτα γερά να κρατηθείς όσο μπορείς,
και με σπασμένα τα φτερά
θα βρείς κλωνάρι για να πιαστείς,
μείνε ψηλά, μην κυλίσεις κάτω στο χώμα,
ρημαγμένο απομεινάρι.

Σαν λυγερόκορμο δεντρί να αψηφάς,
την καταιγίδα που λυγίζει τα κλαριά σου.
Θ’άρθει στιγμή που θα κοπάσει <<μην ξεχνάς>>
κι ήλιος χαράς θα ξαναλάμψη στην καρδιά σου!