γράφει ο Αρχιμανδρίτης Σωφρόνιος Γκουτζίνης Th.M.,Ιεροκήρυξ – Καθηγητής Εκκλ. Σχολής Ξάνθης,Berkeley University Visiting Scholar

«Από τη Βουλή η πόρνη εκδιώκεται…» Με αυτό το στίχο σατίριζε ο Χάρρυ Κλύνν, αυτός ο Αριστοφάνης του νέου ελληνισμού, πριν από χρόνια το γεγονός της απόλυσης μιας καθαρίστριας από τη Βουλή των Ελλήνων, όταν αποκαλύφθηκε ότι αυτή ταυτόχρονα εκδίδονταν. Βέβαια το γνωστό λαϊκό σύνθημα «Να καεί, να καεί…»  που δονούσε την πλατεία Συντάγματος στις διαδηλώσεις των αγανακτισμένων, δεν αφορούσε την  πόρνη καθαρίστρια του Κοινοβουλίου,  αλλά κάποιους άλλους από τους παροικούντες το εν λόγω κτίριο…

Από τον καιρό που απολύθηκε η εκπορνευόμενη κοινοβουλευτική καθαρίστρια πέρασαν κάποιες δεκαετίες, προοδεύσαμε. Ζήσαμε τον καταναλωτισμό, που εμπορευματοποίησε τα πάντα: σχέσεις, συνειδήσεις, πρόσωπα…Κλείναμε τα μάτια μπροστά στη  λειτουργία τόσων και τόσων οίκων ανοχής στην πρωτεύουσα και στην επαρχία…Κάποιοι μάλιστα μας είπαν πως φταίει ο νόμος που «τα σπίτια» λειτουργούν χωρίς άδεια, αφού απαγορεύει τη λειτουργία τους κοντά στα σχολειά και τις εκκλησιές και η Αθήνα, φευ, είναι γεμάτη και από εκκλησιές και από σχολειά. Για αυτό και λειτουργούν παράνομα…

Όμως δε θα μπορούσε η σεβαστή μας κυβέρνηση να αδιαφορήσει για την υγεία του λαού. Για τόσα και τόσα παλικάρια που ήταν ανήξερα και έπεσαν τα καημένα θύματα της παράνομης πορνείας. Αφού λοιπόν η σεβαστή μας κυβέρνηση απέτυχε να επιλύσει τα ζητήματα της υγείας και της περίθαλψης, αποφάσισε τουλάχιστον να ασχοληθεί με την υγιεινή του λαού. Που το παράξενο; Ο  υγιεινισμός ήταν πάντα ένα όπλο του ολοκληρωτισμού. Έτσι λοιπόν χάριν της υγιεινής του παραπλανημένου εκπορνευόμενου λαού θυσιάστηκε ο σεβασμός στο ανθρώπινο πρόσωπο και στην ιδιωτικότητα των οροθετικών πορνών γυναικών. Διαπομπεύουμε τις πόρνες, είναι οροθετικές, άρα επικίνδυνες για την δημόσια υγεία και ασφάλεια. Τις διαπομπεύουμε χωρίς αιδώ. Εξ άλλου γιατί να ντραπούμε; αυτές δεν έχουν πρόσωπο. Για την καθώς πρέπει κοινωνία μας έχουν μόνο αιδοίο. Για αυτό και ανενδοίαστα δίνουμε στη δημοσιότητα τις φωτογραφίες τους…Και ξαφνικά οι πόρνες αποκτούν πρόσωπο.  Να  που αποκτούν πρόσωπο. Είδα τα πρόσωπά τους στην οθόνη…και θυμήθηκα το τραγούδι «Στου Μπελαμή το ουζερι:  κορμιά νεκρά, βλέμμα σβησμένο»…Και λυπήθηκα διπλά, τόσο για το δράμα αυτών των υπάρξεων, που τόσο τις αγάπησε ο Χριστός, όσο και για το κατάντημα χιλιάδων  ανθρώπων, εφήβων, νέων, καθωσπρέπει οικογενειαρχών, που πήγαν ως πελάτες σε αυτές τις τσακισμένες γυναίκες, χωρίς να καταφέρουν να δουν στο φως από τα κόκκινα φανάρια τα σβησμένα μάτια τους…Τι κρίμα που οι πόρνες απόκτησαν πρόσωπο μόνο και μόνο για να τις διαπομπεύσουμε… Ο Υπουργός Υγείας μάλιστα πρότεινε να ποινικοποιηθεί η σεξουαλική συνεύρεση άνευ προφυλακτικού…Αστυνόμευση λοιπόν και  ποινικοποίηση της πορνείας. Βρέθηκε η λύση!!! Πολλαπλά ωφέλιμη, αφού εκτός των άλλων θα ανατείλουν νέα επαγγέλματα  στο στερέωμα της ελληνικής κοινωνίας: π.χ. αυτός που θα επιβλέπει την χρήση των προφυλακτικών. Να πως θα νικήσουμε την ανεργία. Πεδίο δόξης λαμπρό…

Ας σοβαρευτούμε όμως. Η σεξουαλικότητα δεν είναι ζήτημα δημόσιας τάξης, αλλά  θέμα παιδείας. Δυστυχώς το πρότυπο σεξουαλικότητας που διδάσκουν σήμερα το διαδίκτυο και η τηλεόραση είναι καθαρά καταναλωτικό. Μέσα στον σεξουαλικό πληθωρισμό της εποχής χάνεται το πρόσωπο και δεν απομένει χώρος για τον έρωτα. Χρειαζόμαστε σήμερα όσο τίποτε άλλο την ερωτική αγωγή. Μια παιδεία δηλαδή για το πώς θα μπορούμε να είμαστε ερωτευμένοι και όχι ανέραστοι. Μία παιδεία η οποία θα προβάλει την ιερότητα του προσώπου, σε αντιδιαστολή με τη σεξουαλική αγωγή που διδάσκει τη σωστή χρήση των γεννητικών μορίων, και ακυρώνει το ανθρώπινο πρόσωπο, που μόνο μέσα στην αλήθεια του έρωτα μπορεί να ανθίσει.

Ως επιμύθιο στο μικρό αυτό κείμενο, επιτρέψτε μου να σας περιγράψω μία μικρή ιστορία που μου διηγήθηκε ένας έμπειρος πνευματικός. Πριν κάποιες δεκαετίες, ένα καλοκαίρι μετά το πέρας του εσπερινού, τον πλησίασε μία κυρία που φορούσε γούνα και μεγάλα μαύρα γυαλιά ηλίου που έκρυβαν το πρόσωπό της και του ζήτησε να τον δει, για να πάρει τη συμβουλή του. Όταν κάθισαν στο εξομολογητήριο, η κυρία έβγαλε τα γυαλιά και του ομολόγησε ότι είναι πόρνη και για το λόγο αυτό κάλυπτε το πρόσωπό της. Το ζήτημα που την απασχολούσε ήταν για εκείνη πολύ σοβαρό. Είχε απόλυτη αίσθηση πως ήταν ανάξια για να γευθεί ένα δώρο από τον Θεό. Και ο Θεός, όπως εκμυστηρεύθηκε, της είχε δώσει το μεγαλύτερο  δώρο που μπορούσε να φανταστεί: την ερωτεύτηκε ένας νεαρός που ήταν συχνός της πελάτης και της είχε προτείνει να την παντρευτεί. Και εκείνη η καημένη θεωρούσε πως δεν ήταν άξια για μια τέτοια τύχη.

Πώς όμως η ανέραστη πορνεία έγινε στην καρδία του νεαρού πελάτη έρωτας για την πόρνη; Πολύ απλά γιατί ο νεαρός άρχισε σταδιακά να βλέπει την πόρνη όχι ως αιδοίο, αλλά ως πρόσωπο. Έτσι την ερωτεύτηκε. Και μάλιστα ο έρωτάς του έγινε για αυτήν απόδειξη της αγάπης του Θεού!!! 

Νομίζω πως το παραπάνω παράδειγμα είναι χαρακτηριστικό της διαφοράς ανάμεσα στην πορνεία και στον έρωτα, και δείχνει την ποιοτική διαφορά ανάμεσα στη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση και σε μία παιδεία που θα μας κάνει ικανούς να ερωτευόμαστε νυν και αεί.

Amen.gr